[multiefekt] Line6 Bass POD XT Live

Czyli podłogowy multiefekt z bebechami nerki Line6. Nie wiedziałem za bardzo,
jak się zabrać do tej recenzji, gdyż opisywanie każdej opcji i każdego
brzmienia zajęłoby sporo miejsca i byłoby niezbyt konkretne. Spróbuję po
prostu pokazać, dlaczego jest to takie fajne urządzenie.

To, co na zewnątrz:

www.img155.imageshack.us/img155/3387/basspodxtlivelgrp6.jpg

Jak widać na ilustracji na przednim panelu mamy sporo przycisków, kilka
gałek, ekranik i pedał ekspresji. Na ekraniku (świecącym się na
pomarańczowo) pojawiają się nam napisy, które informują nas, co akurat
robimy temu urządzeniu – nazwa brzmienia itp. itd. Obok ekranu mamy
wyświetlacz, pokazujący nam, z którego banku korzystamy. Dwie gałki
służą to wyboru opcji i zmiany parametrów, tak samo, jak przyciski poniżej
ekranu. Jest to najbardziej podatna na uszkodzenia część urządzenia –
jakiś debil może tam wleźć ciężkim butem i ekranik kaputt… Obok mamy
sześć srebrnych gałek, czyli equalizer. Gałki są bardzo czułe i można je
niechcący przekręcić, grzebiąc w opcjach. Metalowe coś, wystające i
błyszczące ma podobno dwa zastosowania – pierwsze, to ochronić gałki
equalizera przed uszkodzeniami i przypadkowym przekręceniem stopą (??!!) –
drugie, to rola zwykłej rączki do przenoszenia. Sądzę, że jest po prostu
dla szpanu. Poniżej mamy dwa rzędy przycisków – pięć przycisków wyżej
odpowiada (patrząc od lewej) za wybór banku brzmień (bank w górę) i
efektów dostępnych w danym kanale. Sześć przycisków niżej, to wybór
banku (bank w dół) i cztery dostępne w nim kanały oraz Tap / bypass, tuner
inne opcje. Pedał ekspresji to kawał blachy obity gumą, przez co trochę
trudno go doczyścić. Chodzi bardzo płynnie i nie skrzypi, przełączenie
pomiędzy volume a wah wah polega na mocniejszym dociśnięciu pedału, o czym
radośnie informują nas dwie diody – czerwona i zielona. Możemy mu też
przypisać opcję nasycenia efektu – np. szybkość tremolo.

Tylni panel zawiera oczywiście wszelakie wejścia i wyjścia – power wraz z
przyciskiem, USB, takie dziwne do Variaxa, MIDI, słuchawkowe, dwa wyjścia
wraz z regulacją poziomu sygnału, wejście Aux, wejście gitarowe i wejście
na dodatkowy pedał.

Obudowa jest oczywiście z blachy – łatwo ją wyczyścić i jest bardzo
mocna, ale przez to efekt jest dość ciężki. Wejścia są również bardzo
solidnie zrobione.

To, co w środku:

Nie wiem, co siedzi w środku PODa, bo go nie rozkręcałem. Tak, czy inaczej
to coś potrafi wygenerować najwyższej jakości symulacje wzmacniaczy i
efektów. Oczywiście kostkowi puryści mogą się czepiać, że „cyfra i
ojejej”, ale to naprawdę brzmi. Mamy tu ok. 30 symulacji wzmacniaczy –
kolumn i głów i kilka programów przygotowanych przez Line6 – od starych
wzmacniaczy Acoustic i Sunn poprzez Ampegi i Marshalle aż do SWRów i Edenów.
Są też specjalne modele, zaprojektowane przez Line6. Symulacje wzmacniaczy i
kolumn można dowolnie łączyć tworząc swoje własne brzmienia. Do każdego
brzmienia jest dodany equalizer, kompresor i bramka szumów.

Same brzmienia firmowe, są to brzmienia przeróżnych sławnych basistów.
Mnie rozbawiło znalezienie programów pt. „The Fish” i “Tom Sawyer”
– całkiem podobne do oryginałów – wydaje mi się, że każdy znajdzie
przynajmniej jednego ze swoich idoli.

Efekty dzielą się trzy rodzaje: Stompbox – przestery, distortion,
kompresory, jeden auto wah i syntezatory. Mamy tu spory wybór
„zniekształceń” – od symulacji SansAmpa, poprzez Big Muff, aż do
takich dziwnych rzeczy, jak Maestro Brassmaster. Kompresory są dwa – Boss Cs
– 1 i MXR Dynacomp. Auto-wah to symulacja MuTron III (fantastyczny!). O
syntezatorach powiem później.

Następny typ efektów, to Modulation, czyli chorusy, flangery, phasery,
tremola, a nawet wirujące głośniki. Symulacje nie różnią się tylko
nazwami, ale też brzmieniem – jest w czym wybierać.

Mamy też efekty Delay/Reverb – większość nie symuluje konkretnych modeli,
ale „zjawiska”, jak np. pogłos w jaskini, w pokoju itp. Mamy też bardzo
psychodeliczny Reverse Delay, czy imitacje sprężynowych reverbów. Dla
każdego wystarczy zabawy na dobrych parę dni.

Najdziwniejsze efekty, jakie siedzą w Podzie, to efekty syntezatorowe – jest
ich mnóstwo i każdy z nich robi z brzmieniem naszego basu naprawdę dziwne
rzeczy. Mamy tu imitacje (bo nie symulacje) ARPów, Moogów i innych
analogowych syntezatorów. Symulacja brzmienia typu „string” nie jest
czymś nadzwyczajnym, ale można uzyskać coś w stylu skrzypiec. Wpakowano
też oktawer, który jest zupełnie średni – niby wszystko ok, ale moim
zdaniem za bardzo rozmywa oryginalne brzmienie. Są też filtry o dziwnych
nazwach, takich jak „Tape eater”… Jest też niezły Ring Modulator…
Spora część syntezatorów to mniej, lub bardziej udane wariacje nt.
auto-wah, albo brzęczące nie wiadomo – co. Efekty nie nadążają za
palcami, więc szybko sobie nie pogramy. Może się czepiam – przecież nie
jest to prawdziwy syntezator z bankami brzmień Korga, ale po co tyle tego? Nie
lepiej było zrobić lepszy oktawer (bo ten działa tylko oktawę i 2 oktawy w
dół), taki jak w nowym floor podzie? Albo jakąś symulację 12 strunowego
basu, jak w Variaxie?

Jak to wygląda w praktyce:

Kupując to urządzenie nie miałem zamiaru porównywać symulacji wzmacniaczy
i efektów z ich prawdziwymi odpowiednikami, po prostu chciałem mieć
przyzwoity multiefekt, który nieco mi „podrasuje” brzmienie, jednak od
razu znalazłem symulacje parę zabawek, które miałem okazję przez jakiś
czas, lub z nich zwyczajnie korzystam. Zacząłem bawić się w testera z
lekką obawą, że panowie z Line6 po prostu przechwalają się, że cosik tam
majstrowali i starali się uzyskać brzmienie prawdziwych wzmacniaczy, ale w
rzeczywistości średnio im wyszło. Bardzo się zdziwiłem. Symulacje Line6
oczywiście nie oddadzą WSZYSTKICH niuansów brzmieniowych (no bo jak?), ale
można rozpoznać, co dany program udaje. Equalizer w piecu staje się zbędny
– mój mały LDM Ba100 nagle zaczął brzmieć bardzo podobnie do Ampega SVT
z kolumną 8×10. No ciut paranoiczne… Oczywiście nie ma mowy o tym, że
„trąci cyfrą”.

Obsługa urządzenia jest banalnie prosta. Instrukcja to bardziej przechwałki
producenta „Spójrzcie jakie to wspaniałe urządzenie!!”. Wystarczy
posiedzieć, pokręcić gałkami, powciskać to i owo i każdy debil może się
teraz bawić w bi-amping i stworzyć nowe, zupełnie niepotrzebne i
denerwujące brzmienia chorusów czy syntezatorów.

Możemy podłączyć Poda do komputera kabelkiem USB, zainstalować kilka
programików i ściągnąć kolejne uaktualnienia i nowe symulacje brzmień.
Pewnie niedługo wyjdzie trzecia generacja Podów – będzie można
ściągnąć za darmo nowe oprogramowanie. Do gitarowych już jest.
Wyborne!

Opcji MIDI nie sprawdzałem – w instrukcji jest napisane, że to po prostu
kolejny sposób komunikowania się efektu z otoczeniem – ktoś mi kiedyś
coś tam mówił, że można podłączyć multiefekt do sekwencera i wraz z
melodią w nim zapisaną brzmienia się same zmieniają. Nie wiem, ale jak się
dowiem, to powiem.

Napis „Live” oznacza, że jest to Pod sceniczny. I rzeczywiście tak jest
– ma dwa wyjścia – zwykłe i czyste – do konsolety. Niestety to drugie,
to zwykły jack, a nie XLR. Szkoda.

Bi – amping sprawdza się fantastycznie! Ustawiamy na jakiej częstotliwości
rozdzielamy sygnał i podłączamy drugi piecyk. Nie umiem już bez tego grać!
Dół idzie przez wzmacniacz basowy i daje potężnego kopa, a górka przez
wzmacniacz gitarowy – niesamowicie poprawia to dynamikę brzmienia.

Niestety w studiu efekt się nie sprawdził – po podłączeniu do konsolety
sygnał był za niski i szumiało… przecież jest bramka szumów… I
chciałoby się nagrać ten bas stereo, a nie mono… Do nagrań lepsza jest
nerka. Chociaż będę walczył – może coś jeszcze z Poda wycisnę.

Podsumowanie:

Świetny multiefekt na scenę – daje możliwość solidnego „podrasowania”
brzmienia. Łatwy w obsłudze, niedrogi. Ładny… Nowe Pody będą
ładniejsze…

Przyczepię się tylko do kaczki, która obcina dół i jest za cicha – nie
ma możliwości jej edycji. Przyczepię się też do volume pedal – przy
dużym gainie, gdy pedał jest w pozycji 0 sygnał nie jest całkiem wyciszony.
No i może ma ciut za małe przyciski – ciężko nogą wcelować w amoku
grania…

Do grania live nadaje się doskonale, w studiu trzeba się trochę pomęczyć,
żeby coś wycisnąć z PODa, ale w końcu się daje.

Zastanawiam się, co jest bardziej przydatne – nerka z pedalboardem, czy ten
multiefekt… W końcu nerka + pedalboard wychodzi drożej.