Tuner podłogowy – Ibanez Lu-20

W skrócie:

Witam, dzisiaj przedstawię Wam recenzję mojego ostatniego nabytku – tunera
podłogowego marki Ibanez.

KLIK

Wprowadzenie

Słowem wstępu – z kapelą zaczęliśmy w miarę regulanie koncertować, nasze
graty na początku są nagłaśniane, więc niezbyt praktycznym jest:

1. Ściszać wzmacniacz co 3 kawałki;

2. wypinać kabel;

3. Podpinać się do małego taniego plastikowego tunerka z małym
wyświetlaczem;

4. Dostrajać się;

5. Ponownie wpinać we wzmacniacz i gałką master z pamięci wracać do
poprzedniej głośności…

Jak widzicie upierdliwa dłubanina, co więcej, gdy wokalistka między
kawałkami rzuci 3 słowa jest to wręcz niewykonalne czasowo, a gdy ma się
ograniczony czas na granie szkoda marnować go na przerwy na strojenie. W
takich okolicznościach naszła mnie myśl – musisz sobie bucu coś
porządniejszego kupić!

Wybór

Z grubsza mamy 3 typy tunerów:

1. Te małe plastikowe zabawki, które są jak tanie wina – są dobre, bo są
tanie i są dobre. Można je dostać od 30 do około 100zł. Do tej pory takie
pudełeczko mi wystarczało, ale do koncertów odpada z powodów jak we
wstępie…

2. Potężne rackowe potwory strojące pewnie i w infradźwiękach,
pozwalające przestroić się milion pół tonów w każdą stronę itd. Ich
zasadnicza wada – cena, która kształtuje się w przedziale 300- 800zł, przy
czym te tańsze nie miewają truebypassu i prędkość ich strojenia bywa
słaba. Dodatkowo nie widzi mi się przechodzić na cięższy, droższy i
zajmujący więcej miejsca rack 4U tylko żeby mieć w nim dodatkowo stroik,
zwłaszcza, że nie wszędzie biorę swój head.

3. Stompboxowe kostki podłogowe, w cenach 150- 400zł. Z racji, że i tak pod
nogą mam już przedwzmacniacz, jedna kostka więcej nie zrobi najmniejszego
zamieszania. Jako, że ceny są przyzwoite to skupiłem się nad tym
rozwiązaniem.

W nim samym wybór również jest niemały – mamy legendarnego Korga
Pitchblacka, starego dobrego Bossa TU, nowego ale bardzo popularnego Polytune’a
od TC Electronic. Ceny wszystkich powyższych kształtują się na pułapie
300- 350zł. Stwierdziłem, że będę oszczędniejszy – poszperałem w
niższych półkach i znalazłem obiekt dzisiejszej recenzji – Ibaneza Lu20.
Nowe egzemplarze kosztują około 180zł, mojego używanego
dostałem za 110zł, więc czas przekonać się czy była to słuszna
oszczędność!

Ogólniki

Kostka od Ibaneza to bardzo prosta zabawka (czegóż możnaby tam nawpychać?).
Posiadająca kilka bardzo dobrze przemyślanych rozwiązań i parę słabszych,
ale pokolei. Nasz zmutowany prostopadłościan posiada korpus odlany z
aluminium, który sprawia solidne wrażenie, a jest jednocześnie lekki.
Większą część górnej powierzchni zajmuje zestaw diod pokazujących czy
jesteśmy poniżej czy powyżej rządanego dźwięku. Mamy po 6 diod w dół
(żółte) i w górę (czerwone), oraz diodę środkową, białą do pokazania
właściwej częstotliwości. Jest to bardzo konwencjonalne i przez to
intuicyjne rozwiązanie. Mam małe zastrzeżenie do podziałki nad
wyświetlaczem – pokazuje nam zakres od -50 do 50 centów co 10, co zupełnie
nie współgra z 13 diodami. Podziałka swoją drogą, diody swoją, wychodzi
na to, że każda dioda to jakieś 8,33 centa 😉

Poniżej, na środku, znajduje się cyfrowy wyświetlacz pokazujący nam
dźwięk w pobliżu którego jesteśmy. Służy on również jako wyświetlacz
ustawień tunera, kontrolowanych przez dwa małe guziorki po jego lewej i
prawej stronie, ale o nich za chwile. Niżej, ale na specyficznym podniesieniu
znajduje się guzik nożny służący do włączania i wyłączania tunera. Dla
mnie jest największą wadą urządzenia. Jest wykonany z utwardzonego
plastiku, który mimo, że nie powinien się łatwo uszkodzić sprawia
wrażenie najsłabszego elementu tunera. Dodatkowo wciska się go pod
specyficznym kątem, więc mnie udaje się go zwykle włączy dopiero za drugim
depnięciem. Pewnie z czasem się przyzwyczaje, ale według mnie prosty solidny
metalowy klik byłby skuteczniejszy.

Wymiary są całkiem przyjemne – mniej więcej 140x80x40mm w najszerszych
krawędziach. Waży 430g bez baterii co wg mnie jest wielkim atutem – jest
bardzo lekki, ale solidny i dobrze trzyma się podłoża.

Możliwości

Patrząc od góry – po prawej stronie mamy wejście jack, po lewej wejście na
zasilacz i dwa wyjścia. Według mnie wejście na zasilacz jest dość
niefortunnie umiejscowione. Standardowo tuner będzie pierwszym elementem
pedalboardu, więc w niego będzie wchodził kabel prosto z basu – z prawej
strony będzie tylko jeden kabelek, więc byłoby to idealne miejsce na
wejścia zasilacza. Ewentualnie górna ścianka, która jest całkowicie wolna.
Zamiast tego mamy wyjście od strony, z której mogą znajdować się kostki
efektowe, mogące mieć wejście zasilacza od swojej prawej. W efekcie z jednej
strony spotykają nam się dwa wejścia zasilacza, co utrudnia zastosowanie
sztywnej złączki efektowej, możemy po prostu nie zmieścić się łebkami
kabli zasilających… taka sytuacja trafiła się mnie, gdyż tóż za
Ibanezem mam MXRa który idealnie schodzi się gniazdem na zasilacz na wprost
gniazda w Ibanezie. Wejście na zasilacz to standardowe gniazdo, 9V, center
minus – zero problemu z dobraniem odpowiedniego zasilacza. Dodatkowo mamy
możliwość zasilania cudaka baterią 9V. Schowek na baterie jest standardowo
od dołu, z pokrywką również wykonaną z aluminium, zamykaną na jedną
śrubkę. pobocznica główki jest karbowana przez co można ją bez wysiłku
odkręcić palcami, bez użycia śrubokręta. Jest to solidne rozwiązanie,
bardzo mi się spodobało. Bateria w środku nie ma luzu, więc nic nie lata i
nie stuka, nawet przy mocnym potrząsaniu.

KLIK

Dwa wyjścia to świetna sprawa – jedno (Output) odcina sygnał na dalsze
urządzenia gdy włączamy strojenie. Odbywa się to bez najmniejszego kliku,
stukotu czy podbicia głośności w trakcie wybrzmiewania struny. Klikamy i
mamy ciszę. Drugie wyjście (Dryout) nie odcina sygnału podczas strojenia,
także sami wybieramy jak wolimy się stroić. Rozwiązanie osobnych wejśći
na począku wydawało mi się dziwne, przecież można zrobić do tego
przełącznik. Jednak po chwili zastanowienia doszedłem do wniosku, że w
warunkach bojowych (koncert) jest to dużo prostrze i trudniej się pomylić.
Nie zrobimy wielkiej buby piskiwym G podczas przemówienia organizatora bo nam
się pstyczek przestawił. Duży plus.

Producenci pozwalają nam dostosować ustawienia do własnych potrzeb.
Przyciskiem Calib wybieramy częstotliwość bazową z zakresu 436-445 Hz,
oczywiście z 440 Hz jako ustawienie fabryczne. Guzikiem Flat możemy obniżać
strój o 1, 2 lub 3 bemole (nie wiem czy to logicznie opisałem, jeśli nie to
zaznacznie w komentarzach).

Praktyka

Ibanez zaliczył ze mną już kilka intensywnych prób oraz jeden koncert.
Według specyfikacji producenta obejmuje zakres od C1 (32.70 Hz) do B5 (987.77
Hz) co wg mnie jest świetnym zakresem za te pieniądze. Bardzo chętnie
sprawdzę ile w owym C1 jest prawdy (Mariuszu zapraszam z Twoim potwornym Les
Paulem na testy 😉 ), jednak nie widzę różnicy w czasie reakcji między
wyższymi dźwiękami a struną E, nawet zestrojoną do D.

Prędkość strojenia – na pewno wolniej niż Korg Pitchblack, i z pewnością
szybciej i sprawniej niż wszystkie zabawki do 100zł. Precyzja strojenia jest
wysoka, po prostu wszystko stroi 😉 Producent deklaruje dokładność +- 1cent,
co jest pewnie dość bliskie prawdzie – trzeba naprawdę delikatnie operować
kluczem w basie, żeby świeciła się tylko środkowa dioda.

Co więcej wystarczy nawet lekkie myźnięcie struny w okolicy mostka, żeby
tuner zareagował, nawet na instrumencie pasywnym.

Tuner posiada solidną gumową obwódkę od dołu, która fenomenalnie sprawdza
się jako antypoślizg. Niestety uniemożliwia też montaż rzepu do
pedalboardu, ale można ją łatwo odkleić.

Diody są BARDZO jasne. W warunkach „mroków na scenie” prędzej nie znajdę
podłogi niż nie zobaczę diody wskazującej stopień dostrojenia. W świetle
dziennym z odległości metra wręcz rażą w oczy. Bardzo dobrze.

Mamy tutaj dodatkowo truebypass, więc nie sposób wysłyszeć różnicę
między ścieżką z tunerem, a bez niego.

Podsumowanie

Jeśli masz jakieś efekty podłogowe, albo nie przeszkadza Ci posiadanie
czegoś pod nogą, nie masz 4 stów do wydania na kozaka pokroju Pitchblacka i
jesteś w stanie pójść na kilka drobnych kompromisów za te pieniądze –
naprawdę warto kupić ten tuner. Bardzo dobrze rozwiązane
urządzenie, oczywiście z kilkoma potknięciami. Jest wart tyle ile kosztuje,
a może i więcej.

Ostatnio pokazała się wersja Lu30, niestety nie miałem okazji ich
porównać.

Porównanie z Korgiem Pitchblack:

Wpięte jednocześnie za basem wykazały co następuje:

– Korg jest szybszy – da się to zauważyć, ale są to zdecydowanie małe
ułamki sekund – czy warte naddatku środków – oceńcie sami;

– Korg jest precyzyjniejszy – diody Ibaneza działają zerojedynkowo, Korga
płynnie między „świecę” a „zgasłem”, co zapewnia większą precyzję
strojenia, nie mniej w obu E to E i żadnego centa w bok 🙂

W skrócie: