Yamaha BB614

W skrócie:

EDIT:

Po roku używania moje odczucia uległy pewnej zmianie. Dzięki możliwości
obcowania z innymi instrumentami, zacząłem dostrzegać braki w brzmieniu,
zwłaszcza w najniższych rejestrach, o które chyba wszystkim nam chodzi.

Dopisałem zatem moje spostrzeżenia do listy zalet i wad.

Garść faktów

[*]Kolor: Yellow Natural

[*]Typ konstrukcji: solid body

[*]Konstrukcja gryfu: przykręcony

[*]Ilość strun: 4

[*]Liczba progów: 21

[*]Menzura: 34″/864mm

[*]Korpus: olcha

[*]Gryf: maple/klon

[*]Podstrunnica: rosewood/palisander

[*]Inkrustacje podstrunnicy: block inlays

[*]Rodzaj pickupa: 1 x P-Style + 1 x J-Style

[*]Przełącznik przetwornikowy: pokrętło blend

[*]Elektronika: 3 – pasmowy EQ

[*]Regulacja: potencjometr głośności, pokrętło blend,
regulacja tonów wysokich, średnich i niskich

[*]Osprzęt: chromowy

Ogólny rzut na gitarę

KLIK

Ogólne, subiektywne wrażenia

Gitarę nabyłem w połowie listopada 2008. W drugiej połowie… 😉
Wybierałem i grymasiłem więcej niż zazwyczaj, ale uznałem, że to sprzęt
na kilka najbliższych lat (w życiu bym nie pomyślał, że
zmienię ją po roku :)) i nie ma co pochopnie podejmować decyzji.
Celem zapoznania się z tematem ograłem kilka innych gitar, m.in. Epiphone EB3
i Cort B4, z tych, które na dłuższą chwilę przykuły móją uwagę. Wybór
padł na Yamahę ze względu na naprawdę ciekawe i zróżnicowane brzmienie,
ergonomię gryfu i wyważenie. Po lekturze forum Basoofki miałem poważne
wątpliwości, czy wybrać wersję aktywną, czy może pasywną (BB414).
Bezpośredni kontakt z instrumentem rozwiał te wątpliwości. Siła sygnału i
zakres regulacji equalizera upewniły mnie w 100% co do przewagi aktywnej
elektroniki, w przypadku tego instrumentu.

Fajnym rozwiązaniem jest plastikowa płytka wciśnięta pomiędzy
potencjometry, z opisem każdego z nich. Pozwala szybko się zorientować,
który potencjometr jest odpowiedzialny za który parametr, zanim właściciel
sobie tego nie utrwali.

KLIK

To, czy gitara się podoba, czy nie, to już zupełnie osobista sprawa. Moim
zdaniem – wygląda super: dyskretne, chromowane wstawki dodają jej nieco
elegancji, wielkie uchwyty kluczy nadają charakteru i są niebywale wygodne w
użyciu. Lakier jest położony równo, solidnie, a całość jest spasowana i
wykończona bardzo porządnie, bez żadnych „niedoróbek”.

KLIK

Regulacja, precyzja

Gitarę regulowałem korzystając ze wskazówek Medawca (wielkie dzięki za
łopatologiczny opis) ( link),
a wszystko poszło łatwo i sprawnie. Gryf jest bardzo czuły na najmniejsze
manipulacje prętem, który go napina. Akcję strun udało mi się obniżyć do
około 3,5mm na 12 progu. Struny nie brzęczą o progi, a są naprawdę blisko
gryfu. Same progi nabite są bardzo precyzyjnie, bez żadnych ostrych
krawędzi, czy nierówności, o których nieraz czytałem w przypadku innych
gitar. Jedyną kwestią, której jeszcze nie dopracowałem, to wysokość
przystawek, ale to tylko kwestia czasu.

Klucze są bardzo precyzyjne i posłuszne. Gitara trzyma strój i nawet noszona
w miękkim pokrowcu wymaga tylko nieznacznej korekty przed graniem.

KLIK

KLIK

Brzmienie

Nie mogę powiedzieć niczego negatywnego w tym temacie. Szeroka możliwość
regulacji, jaką daje 3-pasmowy equalizer sprawia, że mogę dostosować
brzmienie do każdego klimatu, w jakim przyjdzie mi zagrać. Potrzebuję, rzecz
jasna, nieco więcej wprawy, żeby szybciej odnajdywać pożądane ustawienie,
ale to sprawa drugorzędna. Z moich dotychczasowych eksperymentów wynika, że
bez żadnego problemu mogę uzyskać zarówno ciepłe, mruczące brzmienie jak
i ostre, metaliczne, a do tego całą gamę brzmień pośrednich.

Gdyby były jakieś wątpliwości, co do kraju pochodzenia wiosła, to tu je
rozwiewam

KLIK

Na koniec rzut na tył gitary z widokiem na klapkę od baterii

KLIK

W skrócie: