tubas – zagrać solówkę…

10 komentarzy

1. Ha drogi Tubasie! Nieświadomie popełniłeś drobny błąd, ale muszę to
   sprostować jedynie dlatego że…

   …”myślenie skalami” nie ma nic wspólnego ze starą szkołą jazzu, która
   opiera się właśnie na składnikach akordów i przejściach między nimi –
   czyli na tym, o czym piszesz w części dalszej 🙂

   Oczywiście pojawiło się na przestrzeni lat wielu znakomitych basistów,
   którzy potrafią łączyć kulturę grania europejską i amerykańską, jednak
   znacznie bliższą mi jest właśnie szkoła Carol Kaye: you dont play scale
   over a chord, you play a chord!

   Cytat ze strony Carol Kaye, jeżeli ktoś chce to przetłumaczę.

   „Somehow, in the rock era transition, this way of doing chordal progressions
   and chordal theory (cycling, back-cycling, substitutions, extended triads,
   moving chords around) got lost in the rock times of playing music.

   Having taught this for years and years and finding out that my fellow musicians
   who also did a lot of teaching (not every pro loves to teach nor can teach
   well) do teach this way too, you notice that the rock players who then teach
   mostly dont think in chords at all, but think its „scales over this and
   that”….no-one did it that way at all in jazz when jazz was at its peak.

   The rockers who later got into teaching, writing books, trying to explain jazz
   improv didnt know this way of doing jazz, and couldnt play this at all but got
   off into fusion and pseudo jazz with scales (talk about boring music and
   non-workable….jazz was formed from chords of those standards, not in the 50s
   from rock and roll at all, was non-existent).

   So theres a critical lack of the really pretty easy way of learning jazz
   through chordal movements out there….and you have books with the word „jazz”
   in them with horrible scales….one can play those all day, know and discuss
   them on the internet, and NEVER play music at all, never function in tunes with
   chord changes, etc., cant interpret chord charts, cant solo, except for
   show-off chops that mean literally NOTHING in music, not saying anything of
   important in music.

   So you have ignorant books teaching terrible things and people giving up
   because they think its „them”, that they have no talent to learn anything —
   those books dont work.”

2. Napisałem już odpowiedź, ale forum mi ją zeżarło informując, że nie mam
   uprawnień do odpowiadania na komentarze! Nie chce mi się pisać drugi raz,
   więc wybacz „Mazdah”… Generalnie ucieszyłem się, że legendarna Carol Kaye
   ma podobne zdanie!

3. maqzdah – przetłumaczysz?

   Translator swoją drogą ….

4. Jeszcze jedno spostrzeżenie:

   Nie wiem czy zauważyliście, ale bardzo często gitarzyści grają
   improwizacje oparte nie na harmonii tematu, tylko na jakiejś w kółko
   powtarzanej, typowej progresji dwóch, trzech lub czterech akordów!

   Robią tak nawet największe gwiazdy, np. Benson w „Masquarade”… Zwykle
   dotyczy to tonacji molowych, ale niekoniecznie.

   Bardzo typowe dla latynoskich rytmów jest granie solówek do
   charakterystycznego dla tej muzyki „kołowrotka”, wyglądającego np. tak:

   ||: am7 | D7 :||

   PS. Miłośnikom „myślenia skalami” podpowiadam, że w improwizacji do tych
   akordów używamy skali G-dur. Dlaczego?

5. Hmm może używa się G-dur dlatego, że am7 tworzy się na II stopniu skali
   natomiast D7 na V stopniu. A to już dwa kroki do progresji II-V-I i się
   wszystko ładnie rozwiązuje.

   W sumie nie wiem czy to dobre myślenie. Po prostu zagrałem sobie to na czuja
   i udało się zauważyć taką zależność.

6. Znakomita odpowiedź!

   Akordy te są Tonikami skal modalnych zbudowanych na II i V stopniu gamy G-dur,
   a więc właśnie z dźwięków tej gamy.

   Materiał gamy G-dur zawiera dźwięki składowe obu akordów…

   Wszystko się pięknie zazębia i wzajemnie wyjaśnia.

   🙂

7. Tu jest za dużo teoretyzowania , nalezy usiasc , przemyslec sprawe , wziac do
   reki instrument i zaczac grac . Improwizacja z uzyciem czesci skladowych akordu
   bądź z uzyciem skali zacznie wychodzic dopiero wtedy gdy akordy , skale zostana
   ograne we wszystkich kierunkach i material ten będzie można wykorzystac z
   zamknietymi oczyma.

   Istnieja wspaniale ksiazki , , które ucza podstaw improwizacji – Chucka Shera na
   przyklad. Nie wystarczy jednak zerkniecie w rozdzial ktorystam przed snem , te
   pozycje trzeba SWIADOMIE przerobic majac instrument w reku. Granie nie jest
   latwe , wymaga wyrzeczen i poswiecenia.Opanowanie instrumentu to lata cwiczen ,
   bez tego się nie da. Najlepiej korzystac właśnie ze sprawdzonych zrodel ,
   takich jak pozycja Chera , wywarzanie otwartych drzwi , czyli próba znalezienia
   odpowiedzi na „jak improwizowac” przez kogos kto tego nie umie , nie ma sensu.
   Moze się udac ale najczesciej konczy się miernymi wynikami i zniecheceniem.

8. Jest jeszcze jeden aspekt calej sprawy. Gdy cwicze i mam kontakt z instrumentem
   dostaje prezenty , niektorzy nazywaja to inspiracja. Np przegrywajac (cwiczac)
   skale w sekstach przez dwie oktawy czlowiek otwiera się na nowe dźwięki , rzecz
   zostaje w mozgownicy. Pozniej ukladajac linie basu slyszy się te dźwięki , jest
   się bogatszym o to cwiczenie. Nie wiem jak to wytlumaczyc ale rzecz jak
   najbardziej funkcjonuje…Stad dobrze jest probowac przerabiac szkoly na bas ,
   czlowiek nie zamyka się w swoim ciasnym swiecie a odkrywa nowe ciekawe uklady
   harmoniczno – skalowo – akordowe i może je pozniej wykorzystac. Nigdy nie bylem
   tytanem cwiczen ale ta zaleznosc jest dla mnie jasna jak slonce.

9. „Zenek_Spawacz” ma oczywiście świętą rację, pisząc: „Istnieja wspaniale
   ksiazki , , które ucza podstaw improwizacji – Chucka Shera na przyklad. Nie
   wystarczy jednak zerkniecie w rozdzial ktorys tam przed snem , te pozycje
   trzeba SWIADOMIE przerobic majac instrument w reku. Granie nie jest latwe ,
   wymaga wyrzeczen i poswiecenia.Opanowanie instrumentu to lata cwiczen , bez
   tego się nie da.[…] wyważanie otwartych drzwi , czyli próba znalezienia
   odpowiedzi na „jak improwizowac” […]najczesciej konczy się miernymi wynikami
   i zniecheceniem”.

   No tak, ale te krótkie blogowe wpisy mają na celu właśnie zachęcenie do
   pogłębionej pracy nad swoimi umiejętnościami tych, których wymienione
   podręczniki odstraszają.

   Kiedy, dzięki tym kilku wskazówkom, zainteresowanemu basiście „coś” zaczyna
   wychodzić, chętniej sięgnie po dalsze materiały – taką mam przynajmniej
   nadzieję!

   Co do wartości merytorycznej tych porad, ocenią je ich użytkownicy w
   praktyce – staram się nie komplikować spraw i odwoływać do wiedzy
   najbardziej podstawowej, często wręcz intuicyjnej…

10. Grając skale (gamy) dwudźwiękami w różnych interwałach oraz ich
    przewrotach poszerzamy swoją świadomość muzyczną i wrażliwość
    harmoniczną – to bezsprzeczne i dlatego jest to jedno z podstawowych ćwiczeń
    każdej szkoły. Nawet tak banalny interwał jak tercja, grany jako decyma w
    takim ćwiczeniu, staje się odkryciem brzmieniowym i wraz z sekstą
    wspomnianą przez Zenka_Spawacza mogą zainspirować do przepięknych solówek
    i niebanalnych akompaniamentów…

Możliwość komentowania została wyłączona.