tubas – …obudź się MPB!

16 komentarzy

1. Zdradż teraz Tubas co to za kapela. W pracy mam poblokowane niektóre strony
   jak np. YouTube. Dopiero wieczorem będę mógł obejrzeć.

   A ciekawość mnie zjada.

2. Służę uprzejmie! To „Organoleptic Trio”… Po klipie pokazuja się
   propozycje kolejnych progresywnych ekip z przeglądu takich właśnie
   kapel.

   Mają one otóż swój własny „branżowy” przegląd, jak się okazuje!!!

   „MPB” sądził, że jak ta kupa w basenie, samotnie dryfuje wystawiony
   na różne komentarze… A tu nieprawda, jest takich „odchyleńców” potężna
   gromadka i niektórzy proponują naprawdę interesujące rzeczy.

   Warto posłuchać!

   Zachęcam…!

3. Ale ze mnie ograniczony prostak: nie widzę w tym ani krztyny muzyki 🙁

4. No ładnie ładnie, dziękuję za pamięć 🙂 No i to nie jest do końca tak,
   że śpię zapomniawszy o mojej misji szerzenia celebracji wyobraźni!
   Piątek-sobota muszę skuć łazienkę i wynieść gruz i wannę z 3 piętra
   bloku (resztą się na szczęście zajmie ekipa remontowa). Po niedzieli
   pierwsze leśne sesje. Teraz kwestia tego jak szybko odzyskam komputer i
   zacznę właściwe prace więc cierpliwości. Jako, że instrumentarium
   zapowiada się naprawdę duże a muszę zrobić wszystko sam (a to praca wielu
   ludzi w rękach jednego- zagrać na wszystkim, zaśpiewać, nagrać, pokleić,
   obrobić, narysować, zanimować…) to najbliższe miesiące wyglądają dla
   mnie jak maraton wytężonej pracy. Ukrycie to niezbędny dla mnie element
   tworzenia- poświęcanie całej uwagi, czasu, energii itd na coś co mam do
   zrobienia. Socjalizowanie się nie stoi u mnie na priorytetowej pozycji, moi
   znajomi przyzwyczaili się, że potrafię przepaść na miesiące czy nawet
   lata;)

   Co do prezentowanego zespołu to trochę uciekają od mych upodobań choć
   kiedyś potrafiłem słuchać tak dziwnych, pokręconych i niemal niemuzycznych
   rzeczy

   https://www.youtube.com/watch?v=1xsauw4Upv0

   Po pewnym czasie jednak nachodzi taka myśl, że coś co jest ciekawym
   środkiem stylistycznym niepotrzebnie staje się priorytetem w twórczości.
   Coś co mogłoby zaskoczyć raz na jakiś czas zostaje sprowadzone do
   odgórnego założenia co sprawia, że zamiast poszerzać swój repertuar o
   nowe rozwiązania, posługujemy się głównie nowymi rozwiązaniami co z kolei
   prowadzi do ich powszednienia. Powtarzam to bardzo często- dużo ważniejsze
   jest dla mnie czerpać z tysięcy lat naszej kultury muzycznej i dowolnie jej
   składniki wykorzystywać niż prowadzić działalność w jednej tylko
   gałęzi w niezmienionej formie lub prowadzić ją do ekstremum.

   Przyznaję, że grałem takie dziwadła ale szybko od fascynacji ich
   dziwnością przeszedłem do fascynacji muzyką samą w sobie, jej strukturą,
   wpływem na słuchacza a „udziwnienia” traktuję jako jeden z wielu równie
   ważnych jak każdy inny środków stylistycznych. Bo choć można to
   traktować jak np manifest chaotycznego wszechświata to jednak piękno natury,
   jej barwy, kształty, zapachy, dźwięki też są jego częścią. Robić
   muzykę tylko złą i brutalną tłukąc się i rycząc na ludzi, tylko
   piękną i sielankową głaskając bębenki melodiami i mrucząc miłosne
   teksty, tylko smutną lub wesołą, tylko trudną i skomplikowaną lub łatwą
   i przyjemną.. Za dużo możliwości do wykorzystania żeby się tak
   ograniczać;)

5. Panowie.

   Takie granie (miód na moje uszy) to nic nowego.

   A słyszeliście taki numer Komedy „Kattorna” w wykonaniu Grupy Niemen
   (najlepszy skład z muzykami SBB) na Jazz Jamboree w 1972 roku?

   Proponuję posłuchać.

   Na You Tube jakoś nie mogłem znależć.

6. Zappa, Niemen, cała scena prog/art/jazzrockowa lat 60 i 70, „free jazz”…
   Takiego grania jest mnóstwo. A co z udawaniem burzy przez Beethovena? Sianie
   dysonansami u Stravinskyego? Twórczość kompozytorów awangardowych XXw?
   Takiej muzyki jest od groma a granice są szersze niż nam się wydaje.
   Problemem jest zapominanie, że całość obszaru, który wyznaczają to tak
   ogromny plac zabaw, że bardziej zabawne niż dziwne jest to, że większość
   muzyki jest tak wtórna i zamknięta na te wszystkie wpływy;)

   Oczywiście cieszy też wyzwolona postawa panów z głównego wątku bo zawsze
   to jakaś dziura wiercona w głowach myślących po kwadracie. Mówię tylko
   przez pryzmat tego co teraz zaprząta mój umysł i co zaprzątnie wszystko
   inne moje w najbliższym na czas dłuższy czasie 😉

7. @MPB: Mówię tylko przez pryzmat tego co teraz zaprząta mój umysł i co zaprzątnie wszystko inne moje w najbliższym na czas dłuższy czasie 😉

   Weed?

   EDIT:

   Bardzo mi te wynurzenia muzyczne przypominają rzeczy, którymi stała scena
   yassowa w latach 90, scena quasi-jazzowa, która wyrosła z rzeczonej (pierwsze
   skojarzenie – Ślimak Trio w utworach „Wprost Przeciwnie” oraz „Przygody
   Pączków na Marsie”); jakieś dokonania Pattona czy rzeczony przez Łukasza
   Zappa.

   Ale na dłuższą metę to jest niesłuchalne, w mojej skromnej opinii (dlatego
   np. Zappa zamieszczał po dwa-trzy utwory w tej stylistyce na płycie… no,
   może wyjąwszy Jazz From Hell z zestawienia ;P).

8. Wybrałem ciebie bo…

   Tak właściwie to nie wiem

   dlaczego ciebie wybrałem.

   Chciałem tylko, żebyś był fajny.

   I żeby ktoś kiedyś mógł powiedzieć:

   Był Noe,

   Noe, gość co się czasem spinał,

   ale uwierzył

   i gdy szedł po gnoju

   smród już się go nie imał.

9. Zmusiłem się posłuchałem… Zappa, Niemen z SBB, Mats z Morganem to rzeczy
   dające się zrozumieć, tego bandu nie kumam… może po kwasie, ale bałbym
   się rozsadzenia mózgownicy i złego lotu…

   BTW. swego czasu po „nadużyciu” odpaliłem elektroniczną skrzyneczkę i tak
   się właśnie zabawiałem w knajpie, tworząc performensik… ludzie szaleli z
   zachwytu, odłożony instrument grał jeszcze pół godziny. Oglądając
   nagranie na trzeźwo, miałem paskudne wrażenie, że zdaje się przegionem
   pałkiem…

10. Coś mi się zdaje „Muzz”, że za dużo w nas dystansu do takich
    eksperymentów…

    No, ja to lubię sobie jaja robić ze wszystkiego, a moim idolem jest
    słuchacz, który podczas inauguracyjnego koncertu jednej z Warszawskich
    Jesieni w latach 70-tych upuścił pęk kluczy na podłogę parę razy. Po paru
    minutach cała publiczność rzucała na glebę portfele, gazety, torebki
    damskie, itp… Na to Artysta (w jednej osobie kompozytor, dyrygent i
    współwykonawca Dzieła) przerwał wykonanie, opierdolił publikę i
    obrażony, wyszedł…! 😀

    Zamiast cieszyć się nawiązaniem interaktywnego kontaktu z widownią to,
    głupi kutas, obraził się…?!

    Szkoda, że nas tam nie było…

    😀

11. @tubas: Coś mi się zdaje „Muzz”, że za dużo w nas dystansu do takich eksperymentów…
    No, ja to lubię sobie jaja robić ze wszystkiego, a moim idolem jest słuchacz, który podczas inauguracyjnego koncertu jednej z Warszawskich Jesieni w latach 70-tych upuścił pęk kluczy na podłogę parę razy. Po paru minutach cała publiczność rzucała na glebę portfele, gazety, torebki damskie, itp… Na to Artysta (w jednej osobie kompozytor, dyrygent i współwykonawca Dzieła) przerwał wykonanie, opierdolił publikę i obrażony, wyszedł…! 😀
    Zamiast cieszyć się nawiązaniem interaktywnego kontaktu z widownią to, głupi kutas, obraził się…?!
    Szkoda, że nas tam nie było…
    😀

    Oj szkoda szkoda 😉

12. słychać że chłopaki stawiają głównie na melodię.

13. @tubas: Na to Artysta (w jednej osobie kompozytor, dyrygent i współwykonawca Dzieła) przerwał wykonanie, opierdolił publikę i obrażony, wyszedł…! 😀

    Nie wiem dlaczego, ale oczami wyobraźni zobaczyłem cukierkowatego Chrisa
    Bottiego – mega technika, aksamitne granie.. ale zero jazzowego szaleństwa i
    improwizacji… czyściutko nutka w nutkę…

14. @tubas:
    Zamiast cieszyć się nawiązaniem interaktywnego kontaktu z widownią to, głupi kutas, obraził się…?!

    To chyba takie typowe podejście człowieka po akademii – jak wy, kmiecie,
    śmiecie tworzyć muzykę bez wyższego wykształcenia. Ja mistrz!

    Takie moje uprzedzenia po jednym jammie w knajpie koło gdańskiej akademii 😉

15. @Sev – Chris Botti jest przykładem zupełnie, diametralnie wręcz, innego
    podejścia do muzyki, niż opisywany przeze mnie wyżej
    awangardowy Autor.

    Jak gra to napisałeś, a każdy może posłuchać! Słyszałem nagrania
    Bottiego, gdzie grał nie pop jazz, ale bardzo fajną muzykę – nagraną chyba
    wyłącznie po to, żeby zamknąć gębę jego krytykom i pokazać, że tak
    też potrafi. On jest jak Szymon Kobyliński – rysownik, który potrafi
    narysować wszystko i w dowolnym stylu, a mimo to nikt i tak nie uważa go za
    prawdziwego Artystę…

    A człowiekiem jest bardzo ciepłym i życzliwym, o czym opowiadała mi
    koleżanka (muzyk) po jego koncercie, na który specjalnie się wybrała.

    Warszawska Jesień jest festiwalem muzyki awangardowej, a
    wspomniana kompozycja była wykonywana przez zespół perkusyjny i składała
    się z różnych hałasów, sprawiających wrażenie całkowicie przypadkowych
    i nie powiązanych żadną ideą… Stąd reakcja publiczności. To rzucanie
    kluczy, torebek, skrzypienie fotelami, itd… Namaszczone podejście do swojej
    twórczości nie zależy, jak widać, od „akademickości” tylko od cech
    osobowych wykonawcy…

16. @Magic – musiałeś trafić akurat na nadętych baranów, popisujących się
    nawzajem przed sobą swoimi umiejętnościami, a Ty potraktowałeś imprezę
    tak, jak i ja bym to zrobił, czyli jako okazję by sobie podłubać radośnie
    co tam w duszy śpiewa, bez oglądania się na technikę, harmonię czy styl –
    na zasadzie: heja…!!!

    Znam kilku magistrów basóweczki, o całkiem innym podejściu, m.in. opisywany
    tutaj już Tomasz Pierzchniak.

    Po prostu nie graj z „akademikami” na ich dżemach, i to jeszcze w pobliżu
    uczelni… Oni nie szukają w graniu „prawdy życia”, tylko potwierdzenia
    swoich umiejętności przez kolegów!

    Poza tym zważ, że dżem najlepiej wychodzi przy „odmiennych stanach
    świadomości” słuchaczy, którzy bez problemu akceptują wtedy wszystko co
    usłyszą…

    😀

Możliwość komentowania została wyłączona.