tubas – …pamiątki komuny!

8 komentarzy

1. Kiedy (tzn. co „trzeba było spełnić”,) się dostawało weryfikację
   terminową?

2. Głupie pytanie, Tubasie – można prosić o skan takiej legitymacji z
   uprawnieniami Muzyka-Solisty? możesz wywalić z niej dane, ale tak, żeby
   dało się ją spreparować, wstawiając własne dane? Zrobiłbym sobie z tego
   żartobliwy obrazek na ścianę.

3. @glatzman! Wystarczyło nie zaliczyć egzaminu
   weryfikacyjnego, czyli przeważnie nie zagrać a vista z nut wskazanych przez
   komisję. Było mnóstwo świetnie grających ze słuchu i improwizujących
   instrumentalistów, którzy całymi latami pracowali na „warunkowych trójkach
   gastronomicznych”. Do egzaminu można było przystąpić wyłącznie za
   pośrednictwem najbliższego terenowego zarządu związku muzyków, gdzie
   przyjmowano wnioski i to była pierwsza selekcja. Jeśli wniosek został
   przyjęty i dostałeś termin egzaminu, to „warunkową trójkę” miałeś w
   zasadzie pewną!

   Komisja „weryfikacyjna” była bardzo kompetentna i nastawiona na utrzymywanie
   wysokiego prestiżu posiadaczy „karty kwalifikacyjnej”, ponieważ „weryfikacja”
   dawała państwowe uprawnienia zawodowe i prawo do
   odpowiednich stawek wynagrodzenia minimalnego.

   Nie można było pracować „na etacie” bez „weryfikacji” i obowiązywała ona
   także dyplomowanych absolwentów szkół muzycznych wszystkich szczebli. Dla
   większości z nich to była czysta formalność, ale na zbyt pewnych siebie
   komisja miała swoje sposoby, o których pisałem.

   Osobiście znałem w latach 70-tych magistra klarnetu i nauczyciela w szkole
   muzycznej, który zaliczył „weryfikację” na „muzyk-akompaniator w lokalach
   gastronomicznych – kat.II” i mimo kilkakrotnych prób, nigdy nie udało mu się
   wskoczyć na „muzyka w imprezach estradowych”… A był osobistym znajomym
   prezesa jeleniogórskiego oddziału związku muzyków i bardzo sympatycznym
   kolegą!

   😀

   @Immo! Nie można… Za duży mam sentyment do tej pamiątki,
   żeby przyczyniać się w ten sposób do jej deprecjacji!

   Tym bardziej, że zdjęcie stanowi wzór na podstawie którego nawet w Wordzie
   można sobie zrobić taki druczek, a potem wstawić w niego swoją fotkę i
   „zmajstrowane” np w Corelu pieczątki.

   Jest to chyba znacznie łatwiejsze niż praca nad plikiem rastrowym w
   Photoshopie…

4. Dodam jeszcze, że wojsko miało swój własny system „weryfikacji” na tzw.
   „klasy”, od których zależały zarobki i kariera zawodowego muzyka
   wojskowego.

   Taki egzamin, złożony na miesiąc przed wyjściem do cywila, też mam za
   sobą zdany z pozytywnym skutkiem na tubie. Jak się go zdawało, opisywałem
   na blogu…

   : )

   PS. Wojsko miało nawet własną Szkołę Muzyczną II stopnia (w
   Trójmieście), kształcącą wyspecjalizowanych muzyków wojskowych. Nie wiem
   czy ona jeszcze istnieje, ale może odezwą się jej absolwenci…

5. Niesamowite. Dzięki, Tubasie za możliwość zobaczenia tych dokumentów i
   kolejną porcję wiedzy, bo o ile hasło „weryfikacja” słyszałem bardzo
   często, o tyle nie mając w rodzinie żadnego muzyka, nawet w przybliżeniu
   nie miałem pojęcia cóż to jest.

6. @tubas:
   PS. Wojsko miało nawet własną Szkołę Muzyczną II stopnia (w Trójmieście), kształcącą wyspecjalizowanych muzyków wojskowych. Nie wiem czy ona jeszcze istnieje, ale może odezwą się jej absolwenci…

   Mój starszy kolega ukończył tę uczelnię. Niestety szkoła wraz z
   początkiem nowego wieku wykitowała.

7. No tak patrzę… w wojsku takie włosy… ale w końcu dojrzałem że te
   książeczki dzieli 5 lat 🙂

   Fajna sprawa… bo słyszałem o weryfikacjach.. a teraz zobaczyłem dokument..
   🙂

   A sprawdzał to ktoś?? Była możliwość zagrać bez tej niebieskiej
   książeczki?

   PS. Cmentarz w Pradze – dobry? Przymierzam się, tylko czekam aż ktoś odda do
   biblioteki 🙂

8. Oczywiście, że była, ale nie za państwowe pieniądze, tzn. nie „na
   umowę”.

   No, a wtedy wszystkie pieniądze były państwowe!

   Można było jako amator występować na jednorazowe umowy-zlecenia, ale tylko
   za tzw. „dietę”. Stosowano wtedy sposób „na małpę”.

   Umowę spisywano na wysokie wynagrodzenie z muzykiem „zweryfikowanym”, a
   „kasiorę” brał „gwiazdor” bez weryfikacji, odpalając figurantowi jakąś
   działkę…

   : )

   Weryfikacja była niepotrzebna do grania na prywatnych weselach, ale nie w
   knajpach i lokalach publicznych, bo tam mógł wpaść inspektor ze Związku
   Muzyków i rozgonić kapelę z „niezweryfikowanych” muzyków.

   Zwijali się bez dyskusji, bo jakby się nimi zainteresował Wydział
   Finansowy, to by z torbami poszli do trzeciego pokolenia włącznie…

   Słyszało się o takich wypadkach, bo związek dbał o interesy
   „zweryfikowanych”!

   A propos piosenki „Z archiwum polskiego jazzu” wspomnę tylko, że jednym z
   najostrzejszych egzaminatorów w komisjach weryfikacyjnych był Jan Ptaszyn
   Wróblewski w Warszawie. Zdać przed nim to była naprawdę duża sprawa…

   ; )

   W „Cmentarzu w Pradze” najlepsze są dygresyjki i nietypowe spojrzenie na
   powszechnie znane fakty historyczne…

   Znakomicie podane są też obłudne teksty polityków i funkcjonariuszy
   Państwa, działających dla „dobra” publicznego, ale we własnym
   interesie…

   W sumie znacznie mniej potoczyście to napisane niż np. „Imię róży” czy
   „Wahadło Foucaulta”, nie wspominając o felietonach!

Możliwość komentowania została wyłączona.