Ewolucja gustów muzycznych pod wpływem grania

13 komentarzy

1. Mój gust muzyczny ewoluował, a raczej rozbudowywał się, niezależnie od
   grania.

   —

   ED: dla dobra dyskusji wymienię trasę: klasyka 60-70-80-90 (do liceum) ->
   wszystkiego po trochu -> punk rock (z naciskiem na Ramones i Rancid) ->
   grunge (z naciskiem na Pearl Jam i Nirvanę) -> heavy metal (z naciskiem na
   Iron Maiden) -> eksperymentalna (od Gorillaz po CocoRosie) -> znów
   wszystkiego po trochu + biały (UK i Australia) i czarny (gangsta i east coast)
   hip-hop .

   Czasem wydawało mi się, że zamykanie się na gatunki jest bez sensu, ale
   ogólnie raczej wciąż lubiłem rozmaitą muzykę. Teraz uważam, że w sumie
   każdy gatunek jest fajny, o ile słuchanie go nie powoduje reakcji obronnych
   ze strony organizmu. I uwielbiam mieszanki międzygatunkowe. W ogóle,
   słuchanie muzyki to nie wystawa kynologiczna, żeby się przejmować jakimiś
   odmianami i mieszankami 😀

   —

   A grać lubię najbardziej właśnie proste rzeczy; nie wiem, czemu, ale
   najwięcej frajdy mam z najmniej skomplikowanego grania.

2. Mnie gust ewoluował równolegle, ale niezależnie od grania – gram niemal to
   samo od początku, z tym, że więcej myków w to wplatam.

   A trasa: grunge -> nu metal -> hard rock -> heavy/thrash metal ->
   prog rock -> bum (gdzie bum to zakochanie się w jazzie, nabranie tolerancji
   do elektroniki i ogólne wyzwolenie się z etykiety jaka jest gatunek muzyczny)
   to druga połowa mojego gimnazjum, całe liceum i połowa studiów. A na basie
   dalej hard/heavy, chociaż więcej groovie niż dawniej a w domowym zaciszu
   startuję do nutek, walkingu i jakiś dziwactw. Sporą tolerancję na inne
   granie wyrobiło mi między innymi to forum, za co serdecznie dziękuję.

3. A ze mną to było tak: Iron Maiden -> Metallica -> RATM -> Dream
   Theater (dosyć długo) -> A teraz staram się grać pink floydowsko
   momentami dawać King Crimsonowy „popis”.Kiedyś cieszyło mnie granie 40
   dźwięków na sekundę dziś wolę zwolnić ale brzmieć :). Bluesowe granie
   do dziś mnie męczy i mylę się po 2 min zapadając w sen umysłu:). Nigdy
   też nie bawiło mnie uczenie się skal i innych dupereli traktujących bas
   jako instrument wypełniający. Nie ma jak to odkrywać bas samemu i starając
   się czerpać z inspiracji grać jak nikt kogo znasz.

4. W sumie Wam trudno zauważyć, czy granie zmieniło cokolwiek w pojmowaniu
   muzyki czy nie, ponieważ graliście równolegle z rozwojem muzycznym. Ja
   jednak 37 lat nie grałem na niczym (pomijam epizod gitarowy) i zauważyłem
   wyraźny zwrot w momencie, gdy zacząłem się wciągać w basowanie.

   Immo – jeszcze kilka lat temu myślałem, że jakbym miał kiedykolwiek grać
   jakąś muzykę, to byłby to brudny, prosty ale energetyczny r&r spod
   znaku Ramones lub nie mniej energetyczny rock ACDC.

5. A ja zrobiłem kółko i na koniec stwierdziłem, że jednak nie ma wiekszej
   radochy jak stare dobre Led Zeppelin, Cream, Ten Years After i wczesne SBB.

   Nie pamietam kto to powiedział (pewnie jakiś murzyn):

   – Blues to korzenie. Reszta muzyki to owoce –

6. Mój gust jako słuchacza specjalnym zmianom nie ulegał. Może tylko o tyle, o
   ile pojawiały się nowe trendy (pamiętam coś nazywane „loft jazzem”), ale i
   tak podoba mi się – jak inżynierowi Mamoniowi z „Rejsu” – głównie to, co
   już znam. W moim wypadku wszelkie odmiany jazzu – poza free, który przyswajam
   tylko w niektórych wykonaniach.

   Jako wykonawca wciąż najbardziej lubię cool jazz i be-bop, a jak chcę
   pograć coś bardziej urozmaiconego rytmicznie to uważam, że nie ma jak funky
   i w ogóle różne „ósmawki”.

   Grałem właściwie wszystko (poza ciężkim metalem) i mam to „przetestowane”.
   Są style, które omijam szerokim łukiem (np. regge czy dub) i są takie, do
   których muszę mieć odpowiedni „klimat” oraz towarzystwo (np. blues).

   Blues w ogóle to bardzo szeroki temat. Jest tyle jego odmian i stylów
   wykonawczych, że nie da się powiedzić po prostu „lubię bluesa”…

   Lubię grać rythm&bluesa.

7. Mnie na przykład, od czasu złapania za instrument, wzrosła tolerancja do
   innych gatunków muzycznych. Oczywiście są gatunki, które mnie męczą
   strasznie podczas słuchania czy grania, ale nie jest to już tak silna i
   odpychająca reakcja jak wcześniej. W końcu aby się rozwijać muzycznie
   trzeba słuchać, słuchać i jeszcze raz słuchać.

8. Ja pokochałem muzykę w wieku mniej więcej 5-6 lat gdy po raz pierwszy
   usłyszałem „Owner of a lonely Heart” Yes i „Down Under” Men at Work.
   Później podrosłem i pojawił się heavy metal i death metal. Zauważyłem
   że mało mnie interesuje warstwa wokalna utworów, natomiast automatycznie
   wtapiałem uszy w ładnie pompującą sekcję. Zacząłem grać na basie.
   Pojawił się hardcore a zaraz po nim RATM, który skierował mnie w stronę
   hip hopu. W hip hopie najbardziej podobali mi się wykonawcy ładnie
   składający sample korzystając z różnych funkowo-jazzowych klasyków.
   Później pojawiły się syntetyki (samplowany jazz, chillout, lounge, drum and
   bass), które miały w sobie kąski jazzowe. …i tak zostało do dzisiaj.

   Muzyki której nigdy nie rozumiałem i nie trawiłem to blues, country, disco
   polo i inne dyskotekowe błoto. Nie interesuje mnie granie rocka, metalu i
   innych tego typu rzeczy, bo wszystko już było. O ile granie na basie nie jest
   móją najmocniejszą stroną (gram jak ostatnia parówa) to istota instrumentu
   o nazwie gitara basowa jest dla mnie wręcz porażająca w swoim pięknie.
   Osobiście uważam że nie ma bardziej uniwersalnego instrumentu strunowego jak
   bas.

   Wracając do słuchania muzyki …uważam się za osobę patologicznie
   uzależnioną od muzyki. Jeżeli nie śpię i nie robię niczego innego co
   powoduje odebranie percepcji – po prostu słucham muzyki. Nie oglądam
   telewizji i nie gram na komputerze, bo to najzwyklejsza marnacja czasu który
   zawszę mogę spożytkować grając na basie, słuchając muzyki lub grzebiąc
   w basie. Jedyne co nie powoduje poczucia zmarnowanego czasu to słodkie chwile
   degustacji alkoholi w towarzystwie przedstawicielek płci pięknej. …ale
   nawet wtedy zawsze gra jakaś muzyczka 🙂

9. Jakże różne są osobowości ludzkie. Ja przstałem słuchać YES od „Owner
   of a lonely Heart”.

10. Oj – ten kontrabasista był i jest inspiracją dla wielu 🙂

11. @glatzman: A ja zrobiłem kółko i na koniec stwierdziłem, że jednak nie ma wiekszej radochy jak stare dobre Led Zeppelin, Cream, Ten Years After i wczesne SBB.

    Nie pamietam kto to powiedział (pewnie jakiś murzyn):

    – Blues to korzenie. Reszta muzyki to owoce –

    No to mam podobnie, ale bardzo dużo różnych innych rzeczy słucham dla
    inspiracji.

    A ten od korzeni i owoców to nie byle jaki murzyn, tylko kontrabasista
    murzyn

    https://www.youtube.com/watch?v=RQrQLvBQax0

12. U mnie chyba ciut inaczej – przez grę na basie zacząłem słuchać pop –
    dance – disco. Gdy już wyrobiłem sobie słuch pod kątem niższych
    częstotliwości, nagle w ucho powpadały kawałki z fajnym basem takich
    wykonawców jak ABBA, Boney M, Chic czy mniej znany Shalamar. Bo jeśli chodzi
    o ambitniejsze klimaty, to jeszcze przed basowaniem słuchałem Floydów,
    Marillion czy Oldfielda. W trakcie basowania doszły jakieś jazziki, fusion
    czy muzyka klasyczna, ale to nie było raczej podyktowane grą na instrumencie
    i pewnie niezależnie od tego trafiłbym na te gatunki.

13. Z tym popem to mam podobnie. Nie to, żebym zaraz poleciał do muzycznego
    skompletować dyskografię Natalii Kukulskiej, ale zaczęło mnie interesować
    co tam się w tle dzieje. I to niekoniecznie w tych najniższych
    częstotliwościach.

Możliwość komentowania została wyłączona.