tubas – dyskutant…

Przeglądając fora internetowe i komentarze czytelników oraz wpisy
uzytkowników różnych portali, zauważyłem pewne niesympatyczne zjawisko,
którego odpryski znaleźć można czasem i na „basoofce”.

Myślę o napastliwych w tonie wypowiedziach…

Bardzo lubię kpinę, nawet agresywną, ale powinna być poprzedzona
zrozumieniem tekstu, na który się „napada”. Sam uwielbiam „łapać za
słówka” w dyskusjach, a i dociąć bez litości – jak trafi się okazja,
więc czepiam się tylko konkretnego aspektu tego zjawiska. Polega on na
wkładania w wypowiedź przewciwnika treści, których tam nie było, lub
przypisywanie mu intencji wcale nie wynikających z jego tekstu.

Zjawisko to jest nagminne wśród naszych polityków, ale Panowie – na Boga,
nie wzorujmy się na szumowinach! Nie zniżajmy się do poziomu dyskusji
sejmowych…

Ostra walka „na języki” powinna kierować się kilkoma zasadami:

2. trzeba rozumieć co i o czym mówi (pisze) „przeciwnik”
3. powinno się mieć pewność co do formy i treści swoich wypowiedzi, aby samemu się nie „podłożyć”
4. w dyskusji „niszczymy” poglądy przeciwnika, a nie wdeptujemy go w „błoto” personalnie
5. należy robić to wszystko z humorem i nie traktować zbyt osobiście, nie jesteśmy przecież „kibolami”…

Niedawno sam się „podłożyłem” we wpisie o podziałach rytmicznych, duolach,
itp. Dyskusja była bardzo sympatyczna i fachowa. Mimo że bracia basiści
zawstydzili mnie nieco, walnąłem się w piersi i zakończyliśmy temat
obietnicą wspólnego wypicia… czegoś. Przy okazji!

PS. A tak w ogóle, to choć złośliwe ze mnie bydlę, jednak wszelka agresja
jest mi zupełnie obca…

PPS. Przykład odmiennych form dla tej samej treści, to dwie wypowiedzi na
temat pewnej Pani z naszego życia publicznego.

Pierwsza wypowiedź: „[…]mordę ma jak koniec kiełbasy pasztetowej”

Druga – o tej samej Pani: „[…]z racji nietypowej urody zwana wśród
przyjaciół – paskudą…”

Obie wypowiedzi były chamskie w treści, ale jednak w formie jest różnica,
nieprawdaż?!

PPPS. Grałem jakiś czas temu z orkiestrą dętą na pogrzebie znajomego
muzyka, starszego ode mnie o jedno pokolenie.

Wśród żałobników większość to „klezmerzy” i „symfonicy”. Nasz
kapelmistrz znienacka „zerwał” granie marsza żałobnego, czego stojąc z
tyłu, na lewym skrzydle orkiestry, nie zauważyłem i walnąłem na tubie
samotnie „na dwa”…

Po chwili podszedł do mnie mój były kapelmistrz z wojska i powiedział:

– Gratuluję solówki!… w imieniu Wszystkich…

; )