tubas – poliglota… : ]

13 komentarzy

1. Ja się kiedyś z przypadkowo napotkanym chińczykiem po angielsku dogadywałem
   – śmieszna sytuacja jak dwoje ludzi mówiących w dwóch różnych językach,
   dogadują się w trzecim. 🙂

   Co do śpiewania po angielsku – główną wadą zdradzająca, że nie śpiewa
   Anglik/Amerykanin jest hiperpoprawność wymawianego tekstu. Jankes zaśpiewa
   niedbale i niezrozumiale, Polak tak, że nie zna się języka a wiadomo o czym
   śpiewa. 😉

2. A propos porozumienia między narodami przypomniała mi się taka historia.

   W moim mieście była kiedyś knajpka ze sceną i cały czas wystawionymi
   instrumentami – w tym pianino.

   Pózna pora.

   Nasz rodzimy mistrz bluesa Wojtek (przy okazji stary wyjadacz chałturniczy)
   siadł do pianina (bedąc już pod „wpływem”) i zaczął grac standardy
   bluesrockowe.

   W pewnym momencie wchodzi grupka Szwedów, siada za stołem i zaczęli się
   raczyć polskim piwem.

   Nie minęła godzina i jeden z nich złapał gitarę i zaczął sekundować
   Wojtkowi.

   Na początku wspólnego grania (i picia piwa) mieli problem z porozumieniem, ale
   po pewnym czasie (czy też po kilku piwach) dogadywali się bez problemu.

   Wojtek uzywał tylko jednego zwrotu: Ty makenzi, y? y?

   Przy czym kiwał głową.

   I ten Szwed wiedział co grać!

   P.s. Numery Stonsów i Beatleów spiewali równo. Z tym tylko, że … Wojtek
   nie zna angielskiego.

   Może ten Szwed też nie znał.:)

3. Pewnego razu strasznie zagubiłem się na Węgrzech, było już bardzo późno a
   ja zgubiłem drogę do internatu. No to pytam się po angielsku, nie znają, po
   rosyjsku d*pa, po niemiecku ni ch…

   załamany i zalany w trupa postanowiłem ruszyć w drogę gdzieś… i tak ide
   i ide i spotykam dwóch gości, strasznie podejrzane mordy które nadają w
   dziwnym egeszgelege języku no to ja po angielsku no to oni pokazują mi palcem
   , zebym ruszył za nimi.

   Ide i idę i zaczynam się orientować, że szykuje mi się wpie… i kasowanie
   kieszeni bo miejsce co raz ciemniejsze i goscie coś dziwnie machają łapami
   wiec w odruchu obronnym rzuciłem zgrabna wiązanką typu chyba was po… k…
   mać jak wam pie…to… itd.itp. Wiecie co się stało, goście zawrócili,
   podprowadzili pod monopolkę, kupili flaszke, wypili ze mna i zaprowadzili do
   internatu, bo zorientowali się, ze ja to pewnie z tej polskiej kapeli co
   przyjechała.

   Ot jak K…a uratowała mi mordę. 😉

4. A myślałem że to ja bylem fajny po zagraniu/śpiewaniu Aux Champs Elysees w
   wersji na gitarę elektryczna…

5. Jako że jestem jeszcze młody i niedoświadczony w graniu, niestety nie mam
   jeszcze anegdot pijacko-klezmerskich ;). Na obce języki zdecydowanie polecam
   za to śpiewać w chórze. Na razie śpiewając przerobiłem łacinę,
   angielski, hiszpański, portugalski, niemiecki, włoski, francuski węgierski.
   Niby wydaje się to błahe, ale dużo można się nauczyć chociażby o wymowie
   pisanego tekstu (różnice hiszpański/portugalski w czytaniu, węgierski to
   już w ogóle kosmos), z łaciny już nawet rozpoznaję trochę słów i
   gramatyki, a części mszy katolickiej znam niemalże na pamięć.

   Rdzenny angielski akcent jest bardzo trudno sobie wyrobić, za to amerykański
   jest już do opanowania. Wystarczy się osłuchać (filmy, muzyka, rozmówcy),
   podchodzić na luzie i nie wypyskowywać tak dokładnie końcówek (po tym
   szczególnie poznać nie-angielskich wykonawców).

   No i do tego co pisał Zakwas, jest to może trochę zabawne, ale bardzo się
   cieszę, że za granicą można po angielsku poszprechać z nie-anglikami.

   No i czekam na kolejne wpisy Tubasa oczywiście.

6. @Temper: A to koniecznie musi być chór? Wystarczy przy ognisku śpiewać
   piosenki ludowe dla zabawy!(Dla tego tylko nauczyłem się akordów na gitarę
   akustyczną!)

   Co do akcentu, nic na siłę, nie każdy musi gadać oksfordzkim akcentem,
   swoją drogą angole mają bardzo swobodny stosunek do angielskiego.

7. A napisałem, że koniecznie? Napisałem, że polecam ;).

8. Z językowych sytuacji najmilej wspominam tegoroczny wyjazd z dziewczyną do
   Berlina. Pierwsza miła sprawa – nawet z emerytami płynnie po angielsku się
   szło porozumieć. My praktycznie ni hu hu po niemiecku, więc było to dla nas
   zbawienie. No ale:

   Pierwszego dnia wybraliśmy się do darmowego muzeum ofiar holokaustu (czy
   faszyzmu? nie pamiętam), stoimy w małej kolejeczce, podchodzi Pani przewodnik
   i zaczyna „Sprehen się Deutch?” my z angielskiego, że „No”, więc pyta „Where
   are you from?”, my trochę niepewnie, że Polska. W tym momencie na jej twarzy
   jaśnieje uśmiech i rzuca czysto „To ja Wam przyniosę zaraz polskie ulotki”,
   wraca z ulotkami, patrzę na jej plakietkę – Ewa Baran…

9. Kilka lat temu w Bonn na obozie sportowym byłem [2003r. jakoś].. W markecie
   zakupy robimy, przy kasie bierzemy siateczkę foliową, a babka w kasie PIK i
   kilka feningów do rachunku.. A my swobodnie na głos między sobą:

   – K%R#A, za siatki kasują, ale zdzierstwo..!

   – A co? W Polsce to za siateczki się nie płaci? -Odpowiada kasjerka.. 😐

   Niby drugi koniec Niemiec, a tu proszę, jaka niespodzianka :]

10. @Muzz: Pewnego razu strasznie zagubiłem się na Węgrzech (…)

    Ktoś kiedyś powiedział święte słowa, że węgierski to nie język, to
    choroba gardła.

11. Anegdotka z tegorocznych wakacji Polki w USA:

    Odwiedziny w pralni chemicznej w Los Angeles, prowadzi ją emigrant z Rosji,
    facet po 50-tce. Słysząc dziwny akcent u dziewczyny, zaczyna dialog (po
    angielsku):

    -Skąd jesteś?

    -Z Polski.

    -Och, z Polski… A uczą u was jeszcze rosyjskiego w szkołach?

    -Nie, od dwudziestu lat, nie…

    -Oj, to niedobrze, niedobrze. Powinni uczyć, bo Rosjanie jeszcze wrócą!

12. @zakwas: śmieszna sytuacja jak dwoje ludzi mówiących w dwóch różnych językach, dogadują się w trzecim. 🙂

    Byłeś kiedyś we Francji? 😀

13. Kolega był pewnego razu na Węgrzech to ani jeden ani drugi nie mówił w
    żadnym języku poza swoim, do czasu kiedy wypili trochę procentów i im się
    od razu lepiej rozmowa układała (po angielsku!)

Możliwość komentowania została wyłączona.