tubas – pieniężny…

Pamiętam pierwsze pieniądze zarobione jako profesjonalny muzyk „z
weryfikacją”. Było to już po wojsku. Wypłata w teatrze za pierwszy miesiąc
akompaniamentu w „Po to jest kabaret” Jana Pietrzaka.

Wcześniej oczywiście też grałem za pieniądze i to już od 17 roku życia,
ale to były „chałturki”, „zastępstwa” itp. „sztuki”… Grałem w kilku
zespołach z różnymi koleżkami to co chciałem (basistów było niewielu!) i
od czasu do czasu z „klezmerami” za kasiorę, to co oni chcieli… Starczało
„z górką” na potrzeby nastolatka.

Z „paskiem” teatralnej wypłaty pojechałem więc do mojego Ojca, pochwalić
się. Tata obejrzał…, założył okulary i obejrzał jeszcze raz…, oddał
mi i powiedział: „Czy ja dobrze widzę, że tam jest napisane 6750zł?”.

Ja dumnie potwierdziłem dodając (bo nigdy nie potrafiłem „trzymać gęby na
kłódkę”), że jak Tata mówił „rzuć to granie, bo z tego chleba mieć nie
będziesz” to jednak się chyba mylił. Rozpętało się piekło… Tata
wkurzył się, ale nie na mnie – o, nie!

Na tych, co: „tyle zapłacili tylko za to, że sobie pograsz, co przecież
każdy głupi potrafi, jak nie przymierzając jego własny brat, grający na
wszystkim co miało struny – a uczciwy człowiek musi się naharować – do d*py
z tym wszystkim!” (?!)

Pamiętajcie, że wtedy dobra pensja kierownika średniego szczebla to było 3400zł i tyle zarabiałem „na etacie” w mojej pracy.

Piszę o tym, bo myślenie takie jak mojego Taty, który przecież i do szkół
mnie posyłał, i pomógł wystrugać pierwszą basiórkę, i DEFILA kupił pod
choinkę – wciaż pokutuje u wielu potencjalnych zleceniodawców, a co gorsza –
też u przeciętnego obywatela naszego kraju. Pisałem o tym wcześniej, ale
nigdy za wiele przypominania:

Wasze umiejętności mają swoją cenę! I jest ona uzasadniona latami nauki i
ćwiczeń oraz kosztami „warsztatu pracy”, czyli sprzętu. Profesjonalista musi
zarobić na życie i w pewnym momencie trzeba zacząć tak właśnie
myśleć.

Ja mogę sobie pograć wyłącznie dla przyjemności, traktując kasiorkę jako
bonus, bo nie utrzymuję się graniem, ale Wy zastanówcie się nad
priorytetami… Albo instrument ma być pięknym hobby, albo całym
życiem!

No, dość mendzenia i dydaktycznego smrodku! Powspominajmy:

Często spektakle odbywały się w godzinach pracy. Zamykałem wtedy moje biuro
na klucz, zawieszałem kartkę o enigmatycznej treści: ZARAZ WRACAM i śmiało
udawałem się do teatru. Pewnego razu dostałem telefon z organizacji widowni,
że dnia następnego, w ramach partyjnej konferencji dyrektorów kluczowych
przedsiębiorstw regionu, towarzysze zażyczyli sobie obejrzeć „Kabaret”
Pietrzaka. Mam być o 12.00 na scenie! O.K. Następnego dnia o 11.00 kartkę
zawiesiłem, biuro zamknąłem, pracownicę wygoniłem na ploty do koleżanek z
innych działów i poszedłem. W teatrze graty rozłożyłem, basiórkę
nastroiłem i za kulisy. Gwar na sali dał znać, że „towarzysze” zajęli
miejsca. Wchodzimy, gramy intro – konferansjer podaje swój tekst, a ja widzę,
że w pierwszym rzędzie siedzi mój dyrektor… z sekretarką!

Wymieniliśmy obojętne spojrzenia… Ja nie widzę sekretarki – on nie widzi
mnie! Telepatyczne porozumienie!

W teatrze grałem jeszcze długie lata, a kartka ZARAZ WRACAM niekiedy wisiała
przez trzy dni. „Komuna” miała jednak swoje zalety!

PS. Pilnujcie kasy, bo basiści muszą się dobrze odżywiać!